Grupa yoko-sutemi-waza to grupa technik poświęcenia z upadkiem na bok, czyli takich, gdzie do wykonania rzutu wymagany jest najpierw upadek na bok wykonującego technikę, a dopiero po nim upada uke. Techniki z tej grupy wiążą się z ryzykiem uwikłania się w trzymanie w przypadku niepowodzenia w wykonaniu techniki (tori leży już na boku, a zatem uke ma już ułatwione zadanie).
    Poniżej prezentujemy opisy oraz filmy instruktażowe omawiające rzuty poświęcenia wymagające upadku na bok.

1. Rzut przez zastawienie za nogami (Tani-otoshi)
2. Boczne obniżenie (Yoko-otoshi)
3. Boczne koło (Yoko-guruma)
4. Sprężynowa rolada (Hane-maki-komi)
5. Zewnętrzna rolada (Soto-maki-komi)
6. Pływająca technika (Uki-waza)
7. Boczne zahaczenie (Yoko-gake)

    Tani-otoshi jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Rzut tani-otoshi należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Technika ta może być wykonana jako samodzielny rzut lub jako kontrrzut do techniki przeciwnika. Wykonanie tani-otoshi polega na zastawieniu nogą tori obu nóg ukego.
    Wykonanie techniki jako samodzielny rzut wymaga przejścia na bok i ustawienie się tori przodem do biodra ukego. Jeśli tani-otoshi wykonywane jest jako kontrrzut, tori nie wykonuje obejścia, lecz wypychając biodra do przodu blokuje wejście do techniki obrotowej wykonane przez partnera. Następnie - w obu przypadkach - obniżając swoją pozycję tori prostuje nogę znajdującą się za partnerem i zastawia nogi ukego z jego tyłu. Kontynuując obniżenie aż do upadku na bok, tori ściąga partnera w dół, w wyniku czego uke potyka się o zastawioną nogę i upada.
    W zależności od sposobu wykonania techniki, uke podczas rzutu upada wykonując koho-ukemi lub zenpo-kaiten-ukemi.

    Rzut yoko-otoshi należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Yoko-otoshi jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Technika ta może być wykonana jako samodzielny rzut lub jako kontrrzut do techniki przeciwnika. Wykonanie yoko-otoshi polega na zastawieniu nogą tori wykrocznej nogi ukego lecz w sytuacji, w której partner porusza się w bok.
    Wykonanie techniki jako samodzielny rzut wymaga uprzedniego kroku partnera w bok. W trakcie tego kroku tori zastawia nogę ukego uniemożliwiając mu pełne wykonanie kroku. Zastawienie to tori wykonuje swoją nogą znajdującą się po tej samej stronie poprzez położenie jej na macie prostopadle do kierunku ruchu partnera. Kładąc swoją nogę na macie tori w rzeczywistości kładzie się na swoim boku - inaczej jest to niewykonalne. Uke mając zastawioną swoją nogę traci równowagę i wychyla się w kierunku rzutu, co tori wykorzystuje ciągnąc rękami w kierunku wychylenia, zmuszając partnera do upadku.
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Rzut yoko-guruma należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Technika ta wykonywana jest głównie jako kontrrzut do techniki przeciwnika. Wykonanie zakłada zablokowanie rzutu przeciwnika i wykorzystanie sytuacji do zastosowania yoko-guruma. Z racji, iż podczas wykonywania tej techniki kierunek upadku rzucającego zgadza się z kierunkiem upadku założonym podczas wykonywania akcji przeciwnika, należy zadbać o to, aby zablokowanie akcji przeciwnika było wystarczająco widoczne dla sędziego. W innym przypadku pomimo prawidłowego wykonania yoko-guruma sędzia może zakwalifikować upadek tori jako efekt akcji przeciwnika i to jemu przyznać punkt za technikę.
    Yoko-guruma zazwyczaj nadaje się jako kontrrzut to wykonywanych przez przeciwnika rzutów obrotowych (np. ippon-seoi-nage czy koshi-guruma). Rzut taki należy zablokować poprzez pozycję jigo-tai najpóźniej w połowie obrotu partnera. Następnie - w przypadku rzutu wykonywanego na stronę prawą - tori przekłada swoją lewą rękę na lewe biodro ukego na wysokości jego pasa i musi go obejść z jego prawej strony wsuwając swoją prawą nogę pomiędzy stopy partnera i ściągając jego tułów w dół. Kontynuując swoje obniżenie tori upada na swój lewy bok przeciągając ukego nad sobą i następnie pomagając sobie poprzez uniesienie swoich bioder (wykonując mostek na lewym barku) tori rzuca partnera za siebie.
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Rzut hane-maki-komi należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Technika ta jest swoistym mariażem dwóch innych rzutów: hane-goshi oraz soto-maki-komi. Podobnie jest z nazwą: hane-maki-komi to najprawdopodobniej połączenie nazw obu technik: hane pochodzi od hane-goshi, a maki-komi od soto-maki-komi. O ile można się pokusić o tłumaczenie nazwy jako takiej (hane to "sprężyna", maki-komi to coś zawiniętego - "zawijaniec" lub bardziej: "rolada"), bardziej należy przyjąć, że nazwa, podobnie do całej techniki, to też połączenie nazw technik, z których rzut hane-maki-komi powstał.
    Wykonanie hane-maki-komi rozpoczyna się od tradycyjnego rzutu hane-goshi poprzez wychylenie, wejście z wsunięciem łokcia pod pachę partnera oraz przystawienie nogi wykonującej wyrzut w pobliżu nogi ukego. Od tego momentu hane-goshi przeradza się w soto-maki-komi: natychmiast po podbiciu partnera nogą ręka spod pachy ukego przechodzi przed jego głową i spina drugą rękę partnera - tori w ten sposób wkłada sobie jego rękę pod swoją pachę - następnie wykonując obrót swojego ciała zgodnie z kierunkiem upadku partnera samemu upada na matę siadając na pośladkach i zrzucając ukego tuż za nimi. Finalnie tori siedzi tyłem do leżącego za nim ukego.
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi. Pozycja końcowa może być dla tori pozycją wyjściową do założenia trzymania.

    Rzut soto-maki-komi należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Technika ta jest jednym z kilku najbardziej pokazowych rzutów w judo; uke podczas rzutu przemieszcza się nad tori jednocześnie wyprzedzając go i upadając po drugiej jego stronie. Pomimo dużej dynamiki przy prawidłowym wykonaniu rzutu upadek partnera nie należy do nieprzyjemnych.
    Istnieją co najmniej dwa warianty wykonania soto-maki-komi: klasyczny i współczesny. Różnica pomiędzy nimi polega na kierunku rzutu: przy wariancie klasycznym uke jest rzucany w bok, a przy wariancie współczesnym - do przodu. W obu przypadkach tori na początku wykonuje te same czynności: wejście do rzutu polega na przełożeniu ręki nad lub przed głową partnera i zaciśnięcie ramienia ukego pod pachą tej ręki - w przypadku rzutu wykonywanego na stronę prawą tori przekłada prawą swoją rękę i pod jej pachą zaciska prawe ramię partnera. W tym samym czasie, obracając się, tori zastawia swoją nogą nogę ukego po tej samej stronie - czyli dla wspomnianego rzutu na prawą stronę prawą nogą zastawia prawą nogę partnera. Mechanika wykonania rzutu polega na przyklęku na nodze, która zastawia nogę ukego i przeciągnięciu całego ciała partnera nad swoim: w wariancie klasycznym w bok (w prawo dla rzutu na prawą stronę), w wariancie współczesnym - przed siebie. Po przerzuceniu partnera tori siada zaraz obok ukego tyłem do niego.
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi. Pozycja końcowa może być dla tori pozycją wyjściową do założenia trzymania.

    Rzut uki-waza należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Tłumaczenie na język polski nazwy tej techniki nie powinno nastręczać problemów. Uki oznacza "pływające", waza oznacza "technika". Łącząc te dwa słowa otrzymujemy "pływającą technikę".
    Uki-waza idealnie obrazuje jedną z zasad judo, czyli "pchaj, kiedy ciągnie; ciągnij, kiedy pcha". Aby rzut ten został wykonany prawidłowo, wymagane jest od ukego zdecydowane działanie polegające na próbie przepchania tori. W celach demonstracyjnych - analizując rzut wykonywany na stronę prawą - wykonanie można rozpocząć do kroku partnera lewą nogą do przodu, po którym następuje krok nogą prawą wraz ze zdecydowanym pchnięciem. Działanie to tori wykorzystuje do wykonania rzutu: pierwszy krok wykonywany jest synchronicznie do ukego, by kolejny krok zastawić swoją lewą nogą. Zastawienie to polega na wyciągnięciu lewej nogi prawie w poprzek kierunku ruchu partnera i jednoczesnym gwałtownym obniżeniu pozycji aż do upadku na lewy bok tori. W ten sposób uke traci sprzed siebie cel pchnięcia będąc jednocześnie pociągniętym w dół. Na koniec tori zdecydowanym ruchem rąk za siebie kontynuuje kierunek upadku partnera prowadząc go do upadku i lekko korygując jego trajektorię nieco na lewo od siebie (na prawo z perspektywy uke).
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi. Tori musi zadbać o to, by utrzymać fizyczny kontakt z uke do samego końca.

    Rzut yoko-gake należy do grupy technik yoko-sutemi-waza, czyli rzutów poświęcenia wymagających upadku na bok. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Technika ta wykorzystuje jedną z zasad judo: "pchaj, kiedy ciągnie; ciągnij, kiedy pcha". W celu wykonania tej techniki wymagane jest zatem, aby uke przemieszczał się przodem w kierunku tori. W przypadku rzutu wykonywanego na stronę prawą wychwytujemy ruch prawej nogi partnera - gdy uke próbuje pójść tą nogą do przodu tori wykonuje tsurikomi - czyli podciąga partnera w górę jednocześnie swoją lewą stopą zastawiając prawą nogę ukego przy kostce po zewnętrznej stronie. To zahaczenie jest wymagane, aby partner nie był w stanie przestawić nogi w prawo - gdyż to w tym kierunku będzie wykonywany rzut. Przy takim ustawieniu tori przewraca się na swój lewy bok ciągnąc za sobą ukego i jednocześnie obracając go w trakcie upadku plecami w kierunku maty - do tego celu należy odepchnąć tułów partnera swoją prawą ręką.
    Uke podczas rzutu upada wykonując koho-ukemi.