Grupa te-waza to grupa technik ręcznych, czyli takich, gdzie do wykonania rzutu w głównej mierze wykorzystuje się pracę rąk torego. Czasami wraz z pracą rąk wykonuje się także pracę nóg, jednakże ich rola jest zwykle pomocnicza (aczkolwiek nie jest zbędna, nierzadko bez pracy nóg dany rzut byłby niewykonalny).
    Przy większości rzutów ręcznych uke podczas upadku wykonuje pad zenpo-kaiten-ukemi (do przodu z przewrotem).
    Poniżej prezentujemy opisy oraz filmy instruktażowe omawiające rzuty ręczne.

1. Obniżenie ciała (Tai-otoshi)
2. Rzut przez plecy za jedno ramię (Ippon-seoi-nage)
3. Pływające obniżenie (Uki-otoshi)
4. Barczyste koło (Kata-guruma)
5. Oburęczne zagarnięcie (Morote-gari)
6. Rzut czerpakowy / rzut nabierający (Sukui-nage)
7. Narożne obniżenie (Sumi-otoshi)

    Tai-otoshi jest techniką należącą do grupy rzutów ręcznych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Tai-otoshi jest rzutem obrotowym, czyli podczas jego wykonywania tori wykonuje obrót o 180 stopni, a uke upada w kierunku swojego przodu (z perspektywy ustawienia początkowego). Rzut ten wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Tai-otoshi - jak sama nazwa wskazuje ("obniżenie ciała") - wymaga obniżenia ciała rzucającego. Obniżenie uzyskuje się przez charakterystyczne ustawienie prawej nogi (dla rzutu na prawą stronę), przypominające nieco przyklęknięcie. Tori poprzez wystawienie swojej prawej nogi w bok blokuje możliwość ruchu do przodu prawej nogi ukego. To wystawienie polega na obrocie nogi kolanem do dołu, a piętą w górę. Takie ustawienie jest szczególnie ważne z uwagi na bezpieczeństwo - o ile dla samej techniki rzutu wystawienie nogi w bok opierając ją o matę całą stopą nie stanowiłoby przeszkody - o tyle w razie upadku ukego na tak ustawioną nogę rzucającego powstaje niebezpieczeństwo kontuzji stawu kolanowego. W przypadku prawidłowego ustawienia nogi tori po prostu uklęknie na macie.
    Wychylenie w rzucie tai-otoshi polega na pociągnięciu lewą ręką w kierunku prawo-przód oraz na włożeniu łokcia prawej ręki pod lewą pachę ukego. Po przyjęciu właściwej pozycji rzut polega na przeciągnięciu partnera przez wystawioną nogę rzucającego. Tori swoją lewą rękę prowadzi w kierunku lewej nogi, natomiast łokciem prawej ręki prowadzi tułów ukego w kierunku maty.
    Uke podczas rzutu upada na częściowo na plecy i bok wykonując zempo-kaiten-ukemi.

    Ippon-seoi-nage jest jednym z najbardziej popularnych przedstawicieli technik należących do grupy rzutów ręcznych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Ippon-seoi-nage wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Dosłowne tłumaczenie nazwy tego rzutu ("rzut przez plecy za jedno ramię") oddaje główny sens tej techniki - ręka ukego będzie głównym miejscem "zakotwiczenia" do wykonania rzutu. Ippon-seoi-nage rozpoczynamy od wychylenia "prawo-przód" dla techniki wykonywanej na stronę prawą lub "lewo-przód" dla wykonania na stronę lewą. Następnie - dla techniki wykonywanej na stronę prawą - tori przekłada swoją prawą rękę pod prawą ręką ukego w taki sposób, aby zgięcie łokciowe rzucającego przylegało pod pachą partnera, po czym tori zgina swoją rękę w taki sposób, aby ramię ukego było ściśnięte przez ramię i przedramię wykonującego technikę. Taki uchwyt potocznie nazywa się "klamrą". Jednocześnie z zakładaniem "klamry" tori wykonuje tai-sabaki, kontynuując obrót z założoną "klamrą" aż do całkowitego obrócenia się plecami do partnera. Po wykonaniu tai-sabaki poprzez pociągnięcie rękami nieco wprzód oraz wyprostowanie nóg w kolanach tori nabiera ukego na swoje plecy, by następnie ciągnąc swoją lewą ręką do lewej swojej nogi i zrzucając partnera z pleców wykonać rzut.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Uki-otoshi jest techniką należącą do grupy rzutów ręcznych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Uki-otoshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Dosłowne tłumaczenie nazwy rzutu Uki-otoshi początkowo niewiele obrazuje w kwestii wykonania techniki. Jednakże słowo uki oznaczające "pływające" może odnosić się do pracy rąk tori - w formie bardziej zawodniczej podczas wykonywania rzutu należy rękami wykonać ruch przypominający kołysanie się łódki na falach - natomiast słowo otoshi, oznaczające "obniżenie", odnosi się do ruchu sylwetki osoby rzucającej - w formie zawodniczej jest to obniżenie sylwetki poprzez szerszą pozycję, w formie kata jest to przyklęk na jedno kolano.
    Uki-otoshi występuje dwóch formach wykonania - formie zawodniczej oraz formie do kata. Wynika to z faktu, że forma do kata jest niemalże niewykonalna podczas walki zawodniczej. Poniżej zostały opisane obie formy.
    Forma zawodnicza rzutu uki-otoshi najczęściej zakłada, że rzut ten zostanie zastosowany jako kontra do ataku przeciwnika. W przypadku wykonania treningowego, uke pchając tori przemieszcza się do przodu. Można wykonać krok tsugi-ashi jak i ayumi-ashi. W przypadku rzutu wykonywanego na stronę prawą tori reaguje na krok prawą nogą partnera schodząc swoją lewą nogą mocno do tyłu i w prawo (prawie obracając się w lewo), jednocześnie wykonując rękami mocne wychylenie do przodu. Następnie wychylonego do przodu ukego tori ciągnie w dół za prawy rękaw i jednocześnie do przodu prawą ręką trzymającą kołnierz. Praca rąk wykonującego technikę przypomina falę: najpierw tori pracuje rękami do przodu i w górę, po czym ściąga ukego w dół.
    Forma rzutu uki-otoshi przeznaczona do kata zakłada, iż uke przemieszcza się krokiem tsugi-ashi. Jeśli rzut jest wykonywany na prawą stronę, to partner prowadzi krok prawą nogą. Tori w momencie postawienia prawej nogi ukego klęka na lewe kolano ustawiając swoje podudzie pod kątem względem ruchu partnera, kierując stopę lewej nogi za linię prawej nogi. W tym samym czasie tori pracuje rękami mocno w dół i nieco na lewo od siebie.
    Uke podczas rzutu upada wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Jednym z najbardziej spektakularnych rzutów w judo jest kata-guruma. Jest to technika należąca do grupy rzutów ręcznych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Tłumaczenie nazwy tej techniki nie należy do najtrudniejszych. Słowo kata w języku japońskim jest wszakże homofonem z co najmniej trzema znaczeniami, jednakże posługując się oryginalnym japońskim zapisem z łatwością można ustalić, iż w tym przypadku słowo to oznacza "bark". Kuruma natomiast oznacza "powóz", ale też "samochód" lub "koło" - i to trzecie tłumaczenie jest właśnie używane w opisie techniki kata-guruma. W całości zatem nazwę tego rzutu możemy przetłumaczyć jako "barczyste koło".
    Istnieje kilka wersji wykonywania rzutu kata-guruma. Wielość wersji wynika między innymi ze zmiany przepisów walki w kwestii uchwytu za nogę. W związku z wprowadzeniem zakazu chwytu za nogę w pozycji stojącej klasyczne wykonanie kata-guruma możliwe jest tylko podczas treningu, zdawania egzaminów lub zawodów kata (kata-guruma należy do nage-no-kata). W celu wykonania formy klasycznej - przy wykonywaniu techniki na stronę prawą - tori zrywa uchwyt partnera za kołnierz przekładając swoją lewą rękę pod prawą ręką partnera od zewnątrz do środka, po czym chwyta rękaw od góry. Następnie odstawiając swoją lewą nogę do tyłu obniża swoją pozycję i ciągnąc lewą ręką za rękaw ręki ukego naciąga go na swoje barki, jednocześnie chwytając swoją prawą ręką na prawą nogę partnera w okolicy jego zgięcia kolanowego. Dobrze jest, aby głowa wykonującego technikę znalazła się w okolicy pasa partnera. Gdy uke jest już naciągnięty na barki, tori podnosi się dostawiając swoją lewą nogę z powrotem obok nogi prawej i prostując pozycję. Następnie ciągnąc swoją lewą ręką w kierunku swojej lewej nogi, a prawą ręką do góry i wprzód, tori pochyla się nieco pod kątem do przodu i w lewo zrzucając partnera ze swoich barków.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Morote-gari jest techniką należącą do grupy rzutów ręcznych. Rzut ten został dołączony do kanonu technik judo dopiero w późniejszym czasie, już po śmierci twórcy judo, Jigoro Kano. Chociaż morote-gari jest rzutem do tyłu, można go wykonywać zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Morote-gari jest jednym z prostszych do nauczenia i wykonania rzutów, jednocześnie będąc trudniejszym do upadania dla ukego. Wymaga on - jak sama nazwa wskazuje - zagarnięcia obiema rękami obu nóg partnera, przez co uke upada na pełne plecy z pewnej wysokości (najczęściej jest to wysokość odpowiadająca wysokości kolan). W celu wykonania rzutu należy odpowiednio zerwać uchwyt kumi-kata - wykonuje się to poprzez tak zwane "otwarcie", czyli szerokie podniesienie rąk ukego rękami torego. Po takim "otwarciu" tori wykonując wykrok nogą prawą lub lewą obniża swoją pozycję i jednym z barków - prawym lub lewym, zgodnie z nogą wykroczną - trąca partnera w okolicy pasa wychylając go tym samym do tyłu. Następnie tori chwyta ukego obiema rękami w zgięciach kolanowych obu nóg partnera i podciąga je do siebie i do góry.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując koho-ukemi.

    Sukui-nage jest techniką należąca do grupy rzutów ręcznych, aczkolwiek od roku 2010, gdy przepisy walki judo zabroniły wykonywania rzutów wymagających uchwytu za nogi, stał się techniką nieco zapomnianą. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Aby przetłumaczyć nazwę rzutu na język polski, trzeba skupić się na pierwszym członie jego nazwy: sukui. Słowo to występujące jako rzeczownik oznacza "czerpak" - przyrząd służący do czerpania na przykład wody. Jeśli potraktujemy to słowo jako czasownik, wtedy oznacza ono "czerpanie", "nabieranie". Sukui oznacza wtedy czynność czerpania wody ze studni lub nabierania jej na ręce na przykład z rzeki. Słowo nage oznacza po prostu "rzut", a zatem całą nazwę tej techniki możemy przetłumaczyć jako "rzut czerpakowy" lub "rzut nabierający". Jednakże w polskim judo stosuje się głównie nazewnictwo oryginalne tego rzutu.
    Istnieje kilka wersji wykonywania rzutu sukui-nage. W formie podstawowej, zaprezentowanej tutaj, tori musi obejść ukego stając za nim oraz nieco z boku, jednocześnie jedną swoją nogą zastawiając partnera z tyłu - noga powinna być zgięta, jakby dając ukemu możliwość, aby na niej usiadł. Następnie tori obiema swoimi rękami chwyta od przodu uda partnera, co powoduje, iż jedna ręka rzucającego opiera się o klatkę piersiową partnera. Wykonanie rzutu to jednoczesne pociągnięcie rękami nóg ukego w górę i pchnięcie barkiem jego klatki piersiowej do tyłu. W wyniku tego ruchu uke jest przerzucany przez zastawioną nogę tori i upada na plecy.
    Istnieją jeszcze wersje wykonywania rzutu sukui-nage w formie kontr-techniki, na przykład do rzutu o-soto-gari lub uchi-mata. W tych wersjach tori najczęściej chwyta tylko jedną nogę ukego.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując koho-ukemi.

    Sumi-otoshi jest techniką należąca do grupy rzutów ręcznych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwa techniki opisuje główny ruch powodujący wykonanie techniki. Sumi oznacza "kąt" lub "narożnik", ale nie w kontekście matematyczno-geometrycznym, a raczej architektonicznym. Sumi oznaczać może kąt w pomieszczeniu (w kontekście "każdy pokój ma cztery kąty" lub "każdy ma swój kąt") lub narożnik budynku. Oznacza również narożnik pola walki, jeśli jest one kwadratowe (jak w judo). Natomiast słowo otoshi, oznaczające "nagłe obniżenie", odnosi się do ruchu sylwetki osoby rzucającej; poprzez nagłe obniżenie sylwetki tori powoduje u ukego gwałtowne wytracenie równowagi, dzięki czemu rzut jest możliwy do wykonania.
    Rzut sumi-otoshi wykonuje się w ruchu. Jego wykonanie statyczne jest znacznie trudniejsze. Tori, zamierzając wykonać technikę, porusza się do przodu krokiem ayumi-ashi, czyli krokiem przestawnym. Uke wykonuje ten sam krok, lecz do tyłu. W momencie wykonania rzutu tori wykonuje jeden dłuższy krok niejako wyprzedzając krok partnera, a jednocześnie powodując nagłe obniżenie swojej sylwetki. Krok ten powoduje, że uke obraca się nieco w kierunku upadku. Wykonując pogłębienie pozycji tori dodaje pracę rąk: ręka zgodna z nogą wykroczną ściąga partnera za rękaw mocno w dół, ręka przeciwna - trzymając za kołnierz - pcha nieco po kole: najpierw nieco w górę potem wprzód i ostatecznie również do dołu. Istotne jest, aby osoba rzucająca rękę trzymająca kołnierz tak ułożyła, by jej łokieć znalazł się pod pachą partnera: tworzy to dodatkowy punkt podporu, ułatwiając wykonanie techniki.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi; technika ta jednakże umożliwia próbę zaniechania upadku lub uniknięcie upadku na plecy, jednakże w przypadku technicznie poprawnie wykonanej techniki, a w dodatku odpowiednio dużej siły osoby rzucającej, uniknięcie upadku może okazać się niemożliwe i spowodować kontuzję. Dlatego zaleca się - w szczególności podczas treningu - celowe wykonanie przez ukego padu zenpo-kaiten-ukemi, aby umożliwić sobie dalszy udział w treningu.