Grupa ma-sutemi-waza to grupa technik poświęcenia z upadkiem na plecy, czyli takich, gdzie do wykonania rzutu wymagany jest najpierw upadek na plecy wykonującego technikę, a dopiero po nim upada uke. Techniki z tej grupy wiążą się z ryzykiem uwikłania się w trzymanie w przypadku niepowodzenia w wykonaniu techniki (tori leży już na plecach, a zatem uke ma już ułatwione zadanie).
    Poniżej prezentujemy opisy oraz filmy instruktażowe omawiające rzuty poświęcenia wymagające upadku na plecy.

1. Rzut po okręgu (Tomoe-nage)
2. Kontrrzut z narożnika (Sumi-gaeshi)

    Tomoe-nage jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Technika ta należy do grupy rzutów poświęcenia wymagających upadku na plecy, co oznacza, że aby wykonać rzut, tori musi wpierw samemu upaść na plecy. Rzut ten wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Chcąc przetłumaczyć nazwę tego rzutu, należy skupić się na pierwszym jej członie: tomoe. W języku polskim nie istnieje odpowiednik tego japońskiego słowa. Znaczenie słowa tomoe można przybliżyć jedynie opisowo. W japońskiej symbolice tomoe ma kształt mocno zaokrąglonego przecinka. Ponadto, symbol ten może składać się z jednego lub większej ilości takich znaków, nierzadko są one również wpisane w okrąg, tworząc harmonijny, bardziej złożony wzór. Wykonanie rzutu tomoe-nage obserwowane z boku przypomina właśnie taki toczący się znak w okręgu - być może z tego powodu rzut ten otrzymał swoją nazwę. I z tego też powodu możemy zastosować polską wersję nazwy "rzut po okręgu".
    Wykonanie techniki tomoe-nage wymaga upadku tori na plecy, przedtem jednak należy nieco przygotować pozycję poprzez podejście jedną nogą bliżej ukego, a następnie oparcie stopy drugiej nogi na jego udzie. W takiej pozycji tori siada i kładzie się na plecy, ciągnąc swoimi rękami ukego za siebie i w następnej kolejności - prostując nogę, której stopa opiera się na jego udzie - wyrzucając partnera za siebie. Finalna pozycja to układ obu partnerów leżących na plecach skierowanych do siebie głowami.
    Uke podczas rzutu upada do przodu wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Sumi-gaeshi jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Technika ta należy do grupy rzutów poświęcenia wymagających upadku na plecy, co oznacza, że aby wykonać rzut, tori musi wpierw samemu upaść na plecy. Rzut ten wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwa techniki obrazuje sytuację, w której wykonanie tego rzutu może być dobrym wyborem. Sumi oznacza "kąt" lub "narożnik", ale nie w kontekście matematyczno-geometrycznym, a raczej architektonicznym. Sumi oznaczać może kąt w pomieszczeniu (w kontekście "każdy pokój ma cztery kąty" lub "każdy ma swój kąt") lub narożnik budynku. Oznacza również narożnik pola walki, jeśli jest one kwadratowe (jak w judo).
    Drugi człon nazwy - gaeshi to tak naprawdę kaeshi - wynika to z gramatyki języka japońskiego (połączenie dwóch rzeczowników w nazwie powinno być wykonane przy użyciu partykuły no, czyli sumi-no-kaeshi, ale dla skrócenia nazwy partykułę tą można pominąć udźwięczniając pierwszą sylabę ostatniego rzeczownika, stąd zamiast sumi-no-kaeshi można użyć sumi-gaeshi). Rzeczownik kaeshi pochodzi natomiast od czasownika kaesu, który - w zależności od kontekstu - możne oznaczać "oddawać", "zwracać", ale również "wracać" lub "powracać". W szerszym kontekście może być użyty również w znaczeniu "zrewanżować się", a stąd jest już krótka droga do "zemścić się" lub bardziej przydatne w judo "skontrować". Zatem całą nazwę techniki możemy przetłumaczyć jako "kontrrzut z narożnika".
    Wykonanie techniki sumi-gaeshi wymaga upadku tori na plecy, na przykład w chwili, gdy partner próbuje przepchnąć tori. Upadek wykonuje się poprzez przejście do przysiadu, a w jego trakcie tori przykłada górną część swojej stopy do wewnętrznej strony uda partnera - jeśli wykonywana jest technika na stronę prawą, tori używa swojej prawej stopy i przykłada ją do lewego uda ukego. Następnie przetaczając się na plecy tori swoimi rękami przeciąga partnera nad sobą za swoją głowę pomagając sobie wyprostowaniem nogi opierającej się o udo ukego. Finalna pozycja to układ obu partnerów leżących na plecach skierowanych do siebie głowami.
    Uke podczas rzutu upada do przodu wykonując zenpo-kaiten-ukemi.