Grupa koshi-waza to grupa technik biodrowych, czyli takich, gdzie do wykonania rzutu w głównej mierze wykorzystuje się ruch biodra torego. Czasami wraz z pracą biodra wykonuje się także pracę rąk lub nóg, jednakże ich rola jest zwykle pomocnicza (aczkolwiek nie jest zbędna, nierzadko bez pracy rąk dany rzut byłby niewykonalny).
    Przy większości rzutów biodrowych uke podczas upadku wykonuje pad zenpo-kaiten-ukemi (do przodu z przewrotem).
    Poniżej prezentujemy opisy oraz filmy instruktażowe omawiające rzuty biodrowe.

1. Pływające biodro (Uki-goshi)
2. Duże biodro (O-goshi)
3. Wędkarskie biodro (Tsuri-goshi)
4. Zamaszysty rzut biodrem (Harai-goshi)
5. Łowiące biodro (Tsurikomi-goshi)
6. Łowiące biodro za rękawy (Sode-tsurikomi-goshi)
7. Biodrowy rzut za siebie (Ushiro-goshi)
8. Biodrowe koło (Koshi-guruma)
9. Sprężynujące biodro (Hane-goshi)
10. Zamieniające się biodra (Utsuri-goshi)

    Uki-goshi jest techniką należącą do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Uki-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwę uki-goshi tłumaczymy jako "pływające biodro", aczkolwiek można również spotkać tłumaczenie "małe biodro". Oba tłumaczenia wynikają z samego ruchu podczas rzutu. Tori wykonuje niepełny obrót ciała podczas wejścia do uki-goshi, niejako naciągając ukego na swoje biodro (prawe w przypadku wykonania rzutu na stronę prawą lub lewe w przypadku strony lewej) - stąd tłumaczenie "małe biodro". Gdy partner niemalże zawiśnie na kolcu biodrowym rzucającego, tori przenosi biodro do przodu wykonując ruch w górę, do przodu i w dół - ruch ten przypomina falę na wodzie, stąd tłumaczenie "pływające biodro". W momencie przenoszenia wykonuje się pracę rąk, która powoduje upadek partnera.
    Uke podczas rzutu upada na bok wykonując niepełne zenpo-kaiten-ukemi.

    O-goshi jest techniką należącą do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. O-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwę o-goshi tłumaczymy jako "duże biodro". Tori podczas wykonywania rzutu musi wypchnąć swoje biodro w bok zgodny z kierunkiem wykonywania rzutu, by następnie przez to wypchnięte biodro przeciągnąć ukego; stąd rzut wziął swoją nazwę.
    W celu wykonania rzutu o-goshi rzucający wykonuje wychylenie prawo-przód (dla rzutu wykonywanego na prawą stronę), a następnie pełny obrót ciała (tai-sabaki), kończąc go poprzez wypchnięcie swojego biodra w prawo (analogicznie dla rzutu w lewą stronę - w lewo). W trakcie tego obrotu tori kładzie prawą rękę na plecach partnera przyciągając go w ten sposób do siebie. Kolejnym działaniem torego jest wybicie partnera w górę poprzez wyprostowanie swojej pozycji, po czym ciągnąc swoją lewą ręką przeciągnięcie ukego przez swoje biodro i zrzucenie przed siebie na matę.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Tsuri-goshi jest techniką należącą do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Tsuri-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwa tsuri-goshi w dosłownym tłumaczeniu oznacza "wędkarskie biodro". Trudno odgadnąć, czym Jigoro Kano sugerował się nadając nazwę tej technice. Jest prawdopodobne, że wykonanie tego rzutu kojarzyło mu się z rybakami wyciągającymi na pokład łódki sieci pełne ryb.
    Tsuri-goshi jest jednym z niewielu rzutów, gdzie wykonania techniki nie musimy rozpoczynać od wychylenia. Jeśli jednak rzucający chce rozpocząć technikę od wychylenia, to wykonuje je w kierunku prawo-przód (dla rzutu wykonywanego na prawą stronę). Dalej następuje pełny obrót ciała (tai-sabaki), z jednoczesnym chwytem ukego za jego pas; chwycić możemy pod pachą partnera za pas bliżej jego bioder lub - w przypadku pochylenia się ukego - nad barkiem za pas na środku pleców. Następnie ciągnąc za pas partnera i podnosząc go na własnych biodrach tori przeciąga ukego przez swoje biodro, lewą ręką ciągnąc jednocześnie do swojej lewej nogi.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Harai-goshi jest techniką należącą do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Harai-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Dosłowne tłumaczenie nazwy harai-goshi brzmi "zagarnięcie biodrem" lub "zamiecenie biodrem". Jednakże odbiegająca od dosłownego tłumaczenia nazwa "zamaszysty rzut biodrem" wydaje się lepiej oddawać specyfikę rzutu.
    W celu wykonania rzutu harai-goshi rzucający wykonuje wychylenie prawo-przód (dla rzutu wykonywanego na prawą stronę), a następnie pełny obrót ciała (tai-sabaki), podczas którego prawą rękę kładzie na plecach partnera przyciągając go w ten sposób do siebie. Kolejnym działaniem torego jest wykonanie zamachu prawą nogą do przodu, po czym dzięki podcięciu nogą w tył wprawia on w ruch swoje prawe biodro, którym zagarnia ukego, a ciągnąc swoją lewą ręką w kierunku swojej lewej nogi przeciąga patnera przez swoje biodro i zrzuca przed siebie na matę.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Tsurikomi-goshi jest jedną z trudniejszych technik należących do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Tsurikomi-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwa tsurikomi-goshi w dosłownym tłumaczeniu oznacza "łowiące biodro". Jednym z charakterystycznych elementów tego rzutu jest wychylenie partnera - zgodnie z nazwą, wychylenie zawiera dodatkowy ruch tsurikomi (tłumaczony na język polski jako "łowienie", gdyż ruch ten przypomina wyciąganie wędki z wody) polegający na wyciąganiu w górę podczas wykonywania wychylenia. Tłumacząc dokładnie słowo tsurikomi należy podzielić je na dwie części: tsuri oraz komi, gdzie tsuri oznacza ogólnie wędkowanie czy rybołóstwo, natomiast człon komi precyzuje znaczenie słowa, do którego został dodany. W przypadku połączenia go z tsuri oznacza dokładnie łowienie, czyli na przykład wyciąganie wędki z wody.
    Tsurikomi-goshi zaczynamy od wychylenia w kierunku prawo-przód (dla rzutu wykonywanego na prawą stronę) oraz w górę (łączymy ruch tsurikomi ze standardowym wychyleniem). Bardzo wskazane jest, aby ręka torego trzymająca za kołnierz partnera była wyprostowana i skierowana pionowo w górę. Do tego pomocny jest uchwyt za kołnierz w okolicy karku ukego. Dalej następuje pełny obrót ciała (tai-sabaki) wraz z znaczącym obniżeniem ciała rzucającego. Następnie przeciągając rękę trzymającą za kołnierz partnera poprzez własne biodra oraz nieco prostując nogi w kolanach wykonuje się rzut - tori przeciąga ukego przez swoje biodro, lewą ręką ciągnąc jednocześnie do swojej lewej nogi.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Sode-tsurikomi-goshi jest łatwiejszą w wykonaniu odmianą rzutu biodrowego tsurikomi-goshi. Rzut ten został zaadoptowany do wachlarza technik Kodokanu. Sode-tsurikomi-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwa sode-tsurikomi-goshi w dosłownym tłumaczeniu oznacza "tsurikomi-goshi za rękawy"; tłumacząc całość nazwy można otrzymać "łowiące biodro za rękawy". Jednym z charakterystycznych elementów tego rzutu jest wychylenie partnera - zgodnie z nazwą, wychylenie zawiera dodatkowy ruch tsurikomi (tłumaczony na język polski jako "łowienie", gdyż ruch ten przypomina wyciąganie wędki z wody) polegający na wyciąganiu w górę podczas wykonywania wychylenia. Tłumacząc dokładnie słowo tsurikomi należy podzielić je na dwie części: tsuri oraz komi, gdzie tsuri oznacza ogólnie wędkowanie czy rybołóstwo, natomiast człon komi precyzuje znaczenie słowa, do którego został dodany. W przypadku połączenia go z tsuri oznacza dokładnie łowienie, czyli na przykład wyciąganie wędki z wody.
    Różnica względem pierwotnego rzutu polega na tym, iż tori chwyta ukego za oba rękawy w przeciwieństwie do kumi-kata, jakie stosuje się przy technice tsurikomi-goshi. Tori, trzymając ukego za oba rękawy, jedną swoją rękę (wraz z ręką partnera) podnosi pionowo w górę (w wersji nowoczesnej (przydatnej bardziej podczas walk) bezpośrednio pionowo, w wersji klasycznej (przeznaczonej bardziej do kata) po łuku w kierunku zewnętrznym) tym samym wykonując jednocześnie wychylenie i tai-sabaki (obrót ciała) wraz z obniżeniem ciała. Stojąc tyłem do ukego tori naciąga partnera na swoje plecy i prostując swoje nogi przeciąga go przez swoje biodro ciągnąc do swojej dalszej nogi.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Ushiro-goshi jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Rzut ten jest kontrtechniką, a zatem jego wykonanie zakłada uprzedni atak partnera, który tori musi wpierw zablokować, aby móc wykonać technikę. Ushiro-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Nazwę ushiro-goshi nie da się sensownie przetłumaczyć w dosłowny sposób. Słowo ushiro oznacza "za [kimś, czymś]", "z tyłu [kogoś, czegoś]", koshi oznacza "biodro"; zatem znając mechanizm tego rzutu japońską jego nazwę można przetłumaczyć jako "biodrowy rzut za siebie" lub "rzut za siebie z biodra".
    W celu wykonania ushiro-goshi tori musi być wpierw zaatakowany przez ukego dowolnym rzutem obrotowym; w celach prezentacyjnych zazwyczaj używa się rzutu koshi-guruma. W momencie, gdy partner wykonał mniej więcej połowę swojej techniki, tori musi wyblokować akcję ukego poprzez obniżenie pozycji oraz lekkie wypchnięcie bioder do przodu. W chwili, gdy akcja partnera zostanie zatrzymana, tori przekłada swoją lewą rękę (analizując sytuację, w której uke wykonywał technikę na prawą stronę) z rękawa na lewe biodro partnera w okolicy jego pasa, po czym wybijając ukego w górę poprzez wypchnięcie swoich bioder oraz wyprostowanie nóg, tori wycofuje lewą nogę, jednocześnie obracając się w lewo, tym samym przygotowując dla partnera miejsce upadku, a rękami obraca ukego plecami w kierunku maty.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując koho-ukemi lub yoko-ukemi - w zależności od intensywności wykonania techniki przez tori.

    Koshi-guruma jest techniką należącą do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Koshi-guruma wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Tłumaczenie nazwy tej techniki na język polski wymaga kilku zdań wyjaśnienia. Koshi-guruma to dosłownie "biodrowe koło". Koshi oznacza biodro (odmienia się na goshi w przypadku użycia tego słowa jako ostatniego członu nazwy), natomiast kuruma pierwotnie było używane na określenie koła, po czym zaczęto stosować to słowo na określenie wozu (części zaprzęgu konnego), aktualnie używa się go do określnie samochodu (podobnie, jak w Polsce czasem używamy słowa "wóz" w potocznym określeniu samochodu). Jako, że słowo kuruma występuje w nazwie jako ostatnie, odmienia się je na guruma (inaczej należałoby użyć łącznika i zapisać nazwę jako koshi-no-kuruma). Użycie słowa określającego koło w nazwie tego rzutu oznacza, że podczas wykonywania techniki uke trajektorią swojego lotu kreśli figurę zbliżoną do koła.
    W celu wykonania rzutu koshi-guruma rzucający wykonuje wychylenie prawo-przód (dla rzutu wykonywanego na prawą stronę), a następnie pełny obrót ciała (tai-sabaki), kończąc go na lekko ugiętych nogach ze stopami znajdującymi się wężej niż stopy partnera. W trakcie tego obrotu tori obejmuje prawą ręką głowę ukego (w przypadku rzutu wykonywanego na lewą stronę głowę obejmuje lewą ręką) - tradycyjnie technika zakłada objęcie głowy, jednakże dopuszczalne są warianty z uchwytem za uwagi na wysokości ramienia lub na plecach . Kolejnym działaniem torego jest wybicie partnera w górę poprzez wyprostowanie swojej pozycji, po czym ciągnąc swoją lewą ręką przeciągnięcie ukego przez swoje biodro i zrzucenie przed siebie na matę.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Hane-goshi jest techniką należącą do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Hane-goshi wykonuje się zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    Dosłowne tłumaczenie nazwy hane-goshi brzmi "podskakujące biodro" lub "odbijające się biodro" (hane to "podskakiwać" lub "odbijać się", koshi to "biodro" - sylaba ko udźwięcznia się do go). Jednakże analizując ruch podskakiwania lub odbijania się łatwo można pokusić się o skojarzenie ze sprężyną - element ten też odbija się i podskakuje, gdy zostanie odpowiednio wprawiony w ruch. Po przyjrzeniu się wykonaniu rzutu hane-goshi przy pewnej dozie dowolności można skojarzyć go ze sprężyną, stąd w Polsce przyjmuje się tłumaczenie "sprężynujące biodro".
    W celu wykonania rzutu hane-goshi tori wykonuje wychylenie prawo-przód (dla rzutu wykonywanego na prawą stronę), a następnie pełny obrót ciała (tai-sabaki), podczas którego łokieć prawej ręki wbija pod lewą pachę partnera, a swoją prawą nogę ustawia w specyficzny sposób przy prawej nodze ukego: palce stopy układa za piętą partnera, a kolano obok kolana nogi partnera. Kolejnym działaniem rzucającego jest wykonanie wyrzutu swojej prawej nogi w prawo, do tyłu i do góry. Wyrzut tej nogi przypomina rozprężenie się sprężyny. Ruch ten powoduje, że w ślad za nogą partnera podbija również biodro tori, co w połączeniu w pracą rąk rzucającego w kierunku jego lewej nogi powoduje upadek ukego na matę.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.

    Utsuri-goshi jest techniką należącą do grupy rzutów biodrowych. Rzut ten jest jednym z czterdziestu rzutów opracowanych przez twórcę judo, Jigoro Kano. Wykonuje się go zarówno na stronę prawą (migi) jak i lewą (hidari).
    W celu przetłumaczenia nazwy tej techniki należy odnieść się do sposobu jej wykonywania. Utsuri oznacza "przeniesienie", lecz także "zamianę", natomiast koshi oznacza biodro (odmienia się na goshi w przypadku użycia tego słowa jako ostatniego członu nazwy). Najczęstszą formą wykonywania techniki utsuri-goshi jest reakcja na próbę wykonania techniki biodrowej przez partnera lub przeciwnika, czyli jako kontrrzut. Zatem podczas wykonywania dochodzi do zamiany bioder - biodro tori zostaje wstawione w miejsce, gdzie wcześniej miało się znaleźć biodro ukego. Stąd najtrafniejszym tłumaczeniem nazwy tej techniki jest "zamieniające się biodra".
    Istnieją dwie wersje wykonywania rzutu utsuri-goshi: współczesna i pierwotna. Wersja współczesna charakteryzuje się dużą efektownością, wersja pierwotna natomiast dużą prostotą. Przy założeniu wykonywania tej techniki jako kontrrzutu, uke inicjuje działanie poprzez próbę wykonania dowolnej techniki biodrowej. Tori blokuje jej wykonanie poprzez przyjęcie pozycji jigo-tai, po czym obejmując partnera w pasie jedną ręką (tą, która wcześniej trzymała go za kołnierz), wypycha swoje biodra w górę podbijając ukego w powietrze, aby w tym momencie wstawić swoje biodro przed biodra partnera. Uke następnie upada na przygotowane biodro, a tori kończy technikę poprzez zrzucenie partnera ze swojego biodra w sposób typowy dla wszystkich rzutów biodrowych.
    Wykonanie takie - chociaż efektowne - stoi nieco w sprzeczności z zasadą "maksimum efektu przy minimum wysiłku". Pierwotna wersja nie wymagała podbicia partnera w górę. Zamiast tego, tori blokował wykonanie techniki, po czym wypychając swoje biodra do przodu powodował odsunięcie się partnera, a powstałą w ten sposób lukę wykorzystywał do wstawienia swojego biodra przed ukego. Dalsze wykonanie techniki nie różniło się.
    Uke podczas rzutu upada na plecy wykonując zenpo-kaiten-ukemi.