Judo, podobnie do większości sztuk walki (i wszystkich sztuk walki pochodzących z Japonii), posiada własne "umundurowanie" - czyli własny rodzaj ubioru do ćwiczeń. Jako, że judo jest dyscypliną olimpijską, więc wymogi dotyczące ubioru są nawet bardziej restrykcyjne niż w innych sztukach walki. W przepisach walki ustalone zostały również takie parametry jak długość rękawa i nogawki, obwód rękawa i nogawki, maksymalna grubość ubioru czy nawet długość końcówek pasa po jego zawiązaniu. Dokładne wytyczne można znaleźć w przepisach walki.
Ubiór do ćwiczeń judo nazywamy judogi (judo-gi, gi - ubiór treningowy). Potoczna nazwa kimono oznacza dosłownie "coś do noszenia na sobie", czyli tak naprawdę słowem tym można określić dowolną część garderoby - niekoniecznie pochodzenia japońskiego. W języku polskim słowo "kimono" określa natomiast ubiór japoński, głównie do ćwiczeń sztuk walki. Jednakże zdecydowanie lepiej jest używać prawidłowego określenia gi - judogi.
Judogi składa się z trzech części: bluzy - uwagi (czyt. "ułagi"), spodni - zubon oraz pasa - obi. Tradycyjnie uwagi i zubon występuje w kolorze białym, kolor obi natomiast odpowiada posiadanemu przez judokę stopniowi. Początkowo nie istniało judogi w kolorze niebieskim (tak uwielbiane przez trenerów i niektórych zawodników); kolor ten został wprowadzony w czasach, gdy telewizja zyskała popularność. Celem wprowadzenia koloru niebieskiego było ułatwienie widzowi rozróżnienia zawodników na ekranie - podczas walki jeden z zawodników ubierał judogi w kolorze białym, drugi natomiast w kolorze niebieskim.
Judogi wykonane jest zazwyczaj z bawełny. Uwagi występuje jako solidna plecionka, aby w przypadku technik wymagających szarpnięcia (większość rzutów) nie rozerwało się podczas ich wykonywania. Zubon jest gładkie, ze wzmocnieniami na kolanach. Rękawy uwagi powinny kończyć się przy nadgarstkach, nogawki zubon powinny natomiast zakrywać kostki. Obi wiąże się na biodrach (stąd określenie "nosić czarny pas na biodrach"), a nie w pasie, jak w przypadku ubioru europejskiego. Specjalny sposób wiązania zapewnia, iż nawet podczas intensywnych ćwiczeń pas nie rozwiąże się.
Tradycyjne judogi składa się z trzech elementów, nie przewidziano noszenia podkoszulka pod uwagi. Japońskie przepisy natomiast dopuszczają możliwość noszenia podkoszulek (t-shirtów) kobietom. Jednakże dla komfortu ćwiczących podczas naszych treningów dopuszczamy noszenie podkoszulek także przez mężczyzn. Ponadto podczas treningów nie przestrzegamy aż tak rygorystycznie innych przepisów dotyczących ubioru - na przykład treningowe judogi dla dzieci nie muszą być plecionką, mogą także mieć nieco za długie lub za krótkie rękawy czy nogawki, a osoby, które dopiero zaczynają swoją przygodę z judo, mogą w ogóle nie posiadać judogi i ćwiczyć w zwykłej koszulce i luźnych spodniach (np. dresowych). Zaleca się spięcie włosów w kucyk lub warkocz, jeśli osoba ćwicząca posiada długie włosy (dotyczy to zarówno kobiet jak i mężczyzn). Na trening nie ubieramy natomiast zegarków, metalowych spinek, biżuterii ani innych elementów mogących stwarzać zagrożenie dla siebie lub innych. Najlepiej jest, gdy nie mamy na sobie niczego plastikowego ani metalowego.
Gi (keikogi, pełna nazwa stroju do ćwiczeń) w aktualnej formie wymyślił Jigorō Kanō. Jako, że pomysł okazał się bardzo trafiony i użyteczny, inne szkoły walki zaczęły stosować podobny ubiór dla swoich adeptów, ewentualnie nieco modyfikując go do swoich celów. Podobnie stało się z pomysłem utworzenia, a potem oznaczenia kolorami pasów stopni określających poziom wyszkolenia ucznia.
